RAFA CORTÉS "YO"

zdjęcie pobrane z sieci. bez autoryzacji :( ilość logotypów festiwali niewymierna

Wypożyczyłam niedawno z Instytutu Cervantesa w Warszawie, choć można obejrzeć go również w Internecie, legalnie, za niewielką opłatą,  pierwszy film długometrażowy Rafy Cortésa, zatytułowany yo. Tak, z małej litery. To informacja dla tych, którzy nie mieli okazji obejrzeć filmu podczas 8. Tygodnia Kina Hiszpańskiego w 2008.

Czasem wpadam do biblioteki na chwilę przed zamknięciem i na chybcika wybieram z półki jakiś film. Kluczem wtedy jest: nazwisko reżysera czy jednego z aktorów, których poprzednie prace cenię , albo logotyp więcej niż jednego festiwalu filmowego.  Czasem następuje kumulacja. Tak było w tym przypadku: do tej pory wszystkie kreacje aktorskie Alexa  Brendemühla, w których miałam okazję go obejrzeć, były wyśmienite, a ilość nagród przyznana tej produkcji, bardzo mnie zaintrygowała.

Scenariusz do yo, Brendemühl i Cortés napisali wspólnie. Wspólnie więc stworzyli niepokojącą postać Niemca - zamkniętego w sobie, wstydliwego i, nie da się ukryć, dziwnego człowieka ,który przyjeżdża do pracy do równie zamkniętej i dziwnej miejscowości na Majorce.

Właśnie z tej wyspy pochodzi reżyser, ale w jednym z wywiadów zarzeka się, że miejsce akcji zbieżne z lokalizacją, jaką wybrano za zdjęcia nie ma większego znaczenia dla wymowy filmu. Mimo, że to historia lokalna, ma wymiar uniwersalny, przynajmniej takie były zamierzenia twórców.

Temat przemiany, jaką przechodzi główny bohater, podróży w głąb siebie, wydaje się być jednym z koników wszystkich jurorów europejskich festiwali filmowych. Jak jeszcze dodamy do tego konfrontację z nieprzychylnych otoczeniem i odrobinę oryginalności w formie przekazu, mamy gotową receptę na zwycięstwo w, przynajmniej jednej z kategorii. Trochę to nudne, ale film Cortésa nudny nie jest. Choć uprzedzam: akcja toczy się powoli, jej tempo dyktuje bowiem właśnie ów proces przemiany.

To niepokojąca opowieść o drugim, a może nawet jednym z wielu „ja”, które może się ujawnić, które możemy się odważyć wydobyć i pokazać w nowych okolicznościach. Niepodważalnym atutem tego filmu jest język wizualny, na jaki zdecydowali się realizatorzy: nie znajdziemy tu pięknych ujęć idyllicznej wyspy. Przeważają plany średni i półzbliżenie. Przestrzenie są zamknięte: dom ze studnią wewnątrz, wąska uliczka, fragment baru, czy miejsca pracy Hansa. Tak nazywa się bohater. Wchodzący wciąż po schodach domu lub do baru, wspinający się krętymi uliczkami miasteczka przybysz wydaje się zamknięty w labiryncie: bardzo wymowna metafora.  Często też dochodzi do ściany, jaką tworzą zamknięci na obcych mieszkańcy wioski. Mimo, że mroczny, film momentami jest absurdalnie komiczny. Dziwny człowiek w dziwnym miejscu: co z tego wyniknie? Przekonajcie się sami.

yo leży już z powrotem na półce biblioteki IC. Napisy w wersji angielskiej mogą ułatwić odbiór. Online możecie zobaczyć go pod tym adresem  http://www.filmin.es/pelicula/yo

Film zdobył nagrody na różnych festiwalach, między innymi za najlepszą reżyserię, rolę pierwszoplanową, w kategorii film i debiut.

yo, reż. Rafa Cortés, obsada: Alex Brendemühl, Margalida Grimalt, Rafel Ramis, Aina de Cos
rok produkcji: 2007, scenariusz: Rafa Cortés y Alex Brendemühl, czas trwania: 100 min.

Komentarz Marzeny sprawił, że poczułam się w obowiązku przypomnieć, że Alex Brendemühl jest znany polskiej publiczności z różnych edycji Tygodnia Kina Hiszpańskiego, np. z pokazywanego w 2008 "Dobra strona płaczu" (Lo bueno de llorar), oraz  z trzech pokazywanych podczas 5. TKH w 2005 filmów "Godziny" (Las horas) , "W mieście" (En la ciudad), "Nieświadomi"(Inconscientes).