BZIK IBERYJSKI: 15. Tydzień Kina Hiszpańskiego i Bzik Iberyjski

czwartek, 12 lutego 2015

15. Tydzień Kina Hiszpańskiego i Bzik Iberyjski

Dziś zostały ujawnione trzy pierwsze tytuły 15. edycji Tygodnia Kina Hiszpańskiego. Na razie posługujemy się wersją oryginalną.

- Blue Lips Blue Lips (Reż. Daniela De Carlo, Julieta Lima, Gustavo Lipsztein, Antonello Novellino, Nacho Ruipérez, Nobu Shima),

- 10.000 nocy 10.000 noches en ninguna parte (Reż. Ramón Salazar)

- Głupcy Los tontos y los estúpidos (Reż. Roberto Castón).

Siłą rzeczy opisy do informacji prasowej muszą być krótkie, te publikowane na fejsbuku jeszcze bardziej lakoniczne. Kto pisze na zlecenie, ten wie, że przerabianie i skracanie własnych tekstów nie jest rzeczą prostą. Tu, na własnej przestrzeni mogę więcej i bardzo mnie to cieszy! Dlatego każdy z wymienionych tytułów opiszę w oddzielnym poście. Zasługują na to!

Na pierwszy ogień pójdą Głupcy Los tontos y los estúpidos.

To kino wypośrodkowane: autorskie, inteligentne, ale łatwe w odbiorze.

Opis: Ekipa filmowa spotyka się na planie. Zapalają światła, siadają przy dużym stole i rozpoczyna się czytanie tekstu. Scena po scenie reżyser pracuje z aktorami. Stopniowo, pojawiają się dekoracje (choć zawsze ograniczone do minimum) a widzowie coraz mocniej angażują się w losy bohaterów.

Poznajemy każdego z osobna, potem dowiadujemy się, że ich historie są ściśle ze sobą powiązane. Łączą ich również pewne zachowania. Prawie każde z nich coś ukrywa.

Kim są?

Paula (nagrodzona za tę rolę Cuca Escribano), zamożna mężatka po czterdziestce. Ma dwie, prawie dorosłe, córki. Jest sfrustrowana i niezaspokojona. Szuka pomocy u psychologa.

Mario, mąż Pauli, dyrektor oddziału onkologii. Również nieszczęśliwy.

Miguel, psycholog. Ma ważne powody by przewartościować swoje życie.

Lourdes, młoda kasjerka z supermarketu. Opiekuje się chorą na raka matką.

Uwagi: W filmie pojawiają się również inne postaci, między innymi córki Pauli i Mario, oraz tajemniczy, bo niewidzialny, przyjaciel rodziny, z którym są same kłopoty.

Bardzo podoba mi się oszczędność formy. Dzięki niej oglądając film czasem czułam się jakbym była w teatrze, momentami nawet sam na sam z aktorem. Czy to zasługa punktowego oświetlenia? Pewnie też. Ale twórcy wykorzystali również sceny z pracy nad filmem, widz może podglądać ekipę w chwilach wolnych od pracy (czarno białe, nieme sceny). Historia Miguela, psychologa jest trochę jak z bajki, może chwycić za serce, ale mi trudno w nią uwierzyć. Natomiast antypatyczny Mario (świetny Josean Bengoetxea), który cierpi widząc co się dzieje z jego rodziną to ciekawa i złożona postać.

W tytule pada pytanie, na które widz sam może odpowiedzieć po obejrzeniu filmu: Czy jego bohaterowie to głupcy?